Het verhaal van Mila - Deel 4

Betrapt
“Ha, betrapt!” Ik schrik op van de stem en draai me om. Achter me staat een meisje dat vriendelijk naar me lacht. Heel even weet ik niet waar ik haar van herken, maar dan schiet me te binnen dat ik haar net in het toneelstuk heb gezien.

“Sorry! Is dit jouw kleedkamer?” vraag ik geschrokken aan het meisje. Ik kijk om me heen, maar zie nergens spullen liggen dus eigenlijk is die kans vrij klein.
“O, nee hoor! Ik ben gewoon op het geluid afgegaan en toen kwam ik hier. Je kunt goed zingen!” antwoordt het meisje.
“Dank je wel! Jij kunt er ook wat van!” antwoordt ik en als ik haar vragende blik zie, voeg ik nog snel toe dat ik net even stiekem bij de repetities heb gekeken.

“Dan was dat het geluid dat ik hoorde! Mijn naam is trouwens Suze,” antwoordt Suze en ze steekt haar hand naar me uit. Ik pak haar hand aan en vertel dat ik Mila heet. We praten nog een tijdje over muziek en toneelstukken, tot Mariska ineens boos de kleedkamer in stapt.

“Denk je serieus dat je alle tijd van de wereld hebt?” vraagt ze boos. Ze bekijkt Suze van top tot teen en schudt vervolgens afkeurend met haar hoofd.
“Dit is Suze, de hoofdrolspeelster uit het huidige stuk en de dochter van de regisseur,” antwoord ik en ik leg de nadruk op het laatste gedeelte. Mariska verandert van houding, want ze weet dondersgoed hoeveel invloed de regisseurs hebben bij de directrice van het theater.

“Mijn naam is Mariska,” zegt ze poeslief terwijl ze haar hand naar Suze uitsteekt. Suze kijkt haar aan, lacht maar pakt haar hand niet.
“Mijn naam is Suze en ik ga me nu omkleden. Leuk je ontmoet te hebben, Mila!” Ze loopt weg en laat Mariska verbaasd achter. Aan haar gezicht te zien, heeft nog nooit iemand anders haar zo behandelt. Mariska draait zich om en loopt stilletjes weg.

Ik zet de radio iets harder, zing mee en maak de rest van de kleedkamers verder schoon. Wanneer ik bijna klaar ben, komt Suze de kleedkamer binnen.
“Je bent wel makkelijk te vinden, ik hoef alleen maar op het geluid af te gaan,” lacht Suze. “Ik wilde even doorgeven dat we weggaan en dat je ook in de andere kleedkamers kunt,”
“Dat is fijn. Bedankt voor het doorgeven,” antwoord ik terwijl ik de radio weer zachter zet.
“Veel succes met werken! Ben je er morgen ook?” vraagt ze terwijl ze van haar haar een staart maakt.
“Bedankt! Morgen ben ik er van drie tot negen,” vertel ik. Toevallig weet ik dit uit mijn hoofd, want normaal ben ik daar niet zo goed in.
“Gezellig! Dan zie ik je morgen,” antwoordt Suze en vertrekt naar de andere mensen die op de gang op haar staan te wachten.

Er staat een jongen bij die ik ergens van ken, al weet ik even niet zo goed waarvan.