Het verhaal van Mila - Deel 1

Gedurende de komende maanden deel ik hier het verhaal van Mila met jullie. Mila is een meisje van 18 jaar dat naar school gaat, werkt en net als ieder meisje problemen en onzekerheden heeft. Iedere twee weken zal er een nieuw hoofdstuk te lezen zijn.

Rollenspel
Geliefd bij het volk, de betekenis van mijn naam, zo heb ik me altijd gevoeld. Totdat Anna in ons leven kwam, zij heeft zo ontzettend veel veranderd. Dat was ongeveer anderhalf jaar geleden. Anna kocht het huis naast ons dat al zo lang te koop stond. De eerste rol die ze speelde was de rol van buurvrouw. Die rol beviel haar niet, ze wilde meer. Veel meer.

De tweede rol die ze speelde was die van zielige, eenzame buurvrouw. Bedrogen door haar vriend, nota bene een maand voor ze zouden trouwen. Arm schaap. Haar buurvrouw, mijn moeder dus, kreeg medelijden en nodigde haar uit om eens te komen eten. Anna nam de boodschap aan en daar zat ze, aan onze keukentafel. Complimentjes aan mijn moeder te geven over haar kookkunsten.

Haar derde rol was binnen; de buurvrouw die vriendjes werd met haar buurvrouw. Maar ook dat was niet genoeg voor haar. De volgende rol had ze al snel te pakken. De buurvrouw die met haar buurman bovenop de keukentafel wordt betrapt. En ja, de buurman was mijn vader. Samen op de keukentafel, naakt.

Inmiddels heeft ze promotie gemaakt, een enorme promotie. De rol die ze nu speelt is een enorme verantwoordelijkheid. ‘Aanleiding’ van de scheiding tussen haar buren én de nieuwe vriendin van haar vroegere buurman. Zal ze dan nu eindelijk tevreden zijn of volgt er nog meer?

Ik druk op plaatsen en het bericht verschijnt op mijn blog. Vroeger heb ik ook eens een blog gehad, maar daar ben ik al snel weer mee gestopt. Maar dit moet ik gewoon van me af schrijven, misschien dat dan de wonden weer helen. Ik klik alles weg en kom weer bij mijn achtergrond.

Binnen een paar seconden zijn ze er weer. De tranen. Ze vullen mijn ogen en biggelen langzaam over mijn wangen naar beneden. Mama, papa en ik. Lachend, bruin en gelukkig. Ik weet nog precies wanneer hij gemaakt is. In de tijd voor Anna. Toen wij nog een eenheid vormden, er altijd voor elkaar waren. Het lijkt wel alsof ik altijd in een sprookje heb geleefd. Een sprookje waarin mijn vader mijn grootste held was.

Alles is in één keer uit elkaar gespat, zoals een luchtbel. Ik droog mijn tranen en ga naar het menu waar ik mijn achtergrond kan veranderen. Ik heb genoeg gehuild. Het zal misschien even duren, maar ik  moet accepteren dat het leven geen sprookje is. En vaders geen helden.