Het verhaal van Mila - Deel 3

Op naar het werk
Normaal is mijn moeder druk bezig in de keuken als ik uit school kom. Maar nu zit ze op de bank en kijkt ze één of ander stom televisieprogramma.
“Heb je al gegeten mam?” vraag ik terwijl ik in de keuken naar iets eetbaars zoek. Ik weet zeker dat ze me gehoord heeft, maar ze negeert me gewoon. Ik loop naar haar toe en ga tussen haar en de televisie in staan.

“Mam, ik vroeg iets!”Ik sta inmiddels zo dicht bij haar en praat zo hard dat ze onmogelijk kan doen alsof ze me niet heeft gehoord.
“Ja, ik heb al gegeten. Wil je nu even aan de kant gaan?” antwoordt ze en kijkt me geïrriteerd aan. Ik weet niet wat ik fout gedaan heb, maar sinds papa weg is, doet ze al zo tegen me.

Mijn moeder en ik waren altijd de beste vriendinnen. Ik wist daarom ook zeker dat we het samen makkelijk zouden redden zonder papa. Maar op dit moment twijfel ik daar steeds meer aan.
“Heb je niets bewaard dan?” vraag ik verbaasd.
“Ik dacht dat je meteen moest werken en dat je nu toch wel oud en wijs genoeg zou zijn om voor je eigen eten te zorgen,” antwoordt ze en kijkt weer naar de televisie.

Mijn eetlust is inmiddels verdwenen, dus pak ik mijn werkspullen en loop naar buiten. Door het vertrek van mijn vader ben ik niet alleen hem kwijt geraakt, maar ook mijn moeder.

Door de wind en mijn lege maag kost het me redelijk veel moeite vooruit te komen op de fiets. Gelukkig ben ik veel te vroeg weggegaan dus heb ik geen haast. Bij binnenkomst in het theater zie ik meteen dat ik met Mariska moet werken. Alsof mijn dag nog niet erg genoeg was.

“Ik heb al besloten dat ik vanavond achter de kassa zit, dus dan kan jij de kleedkamers verder schoonmaken,” is het eerste wat ze tegen me zegt. Ze begroet me niet eens, nee ze deelt meteen bevelen uit. Omdat ik op dit moment geen zin heb om met haar in discussie te gaan, houd ik mijn mond dicht. Ik loop langs haar heen de trap af naar de kleedkamers.

Terwijl ik naar het schoonmaakhok loop, hoor ik muziek. Waarschijnlijk zijn de repetities van het nieuwe toneelstuk al begonnen. Ik loop terug naar de ingang van de zaal en ga in een donker hoekje zitten. Heerlijk vind ik dat om te kijken bij een repetitie. Het is zo puur, zoveel natuurlijker dan de echte voorstelling.

Ik luister een aantal liedjes en kijk een tijdje naar het stuk. Dan bedenk ik me dat ik nu echt aan het werk moet voor Mariska erachter komt dat ik hier zit. Ik sta op en wil naar de deur lopen, vlak voor de deur verlies ik mijn evenwicht en struikel voorover van het trapje af. Nu maar hopen dat niemand me gehoord heeft.

In het schoonmaakhok laat ik mijn emmer vollopen en vervolgens loop ik naar de kleedkamers. Ik zet de radio aan en zing zachtjes mee terwijl ik begin met schoonmaken.